هر خواب، پُر از کابوس، هر سفره پُر از سُرمه ست!
در این شب ِ زنگاری، ایینه شدن جُرم است!
محکوم ِ تماشای این تعزیه بازاریم!
همسایه ی رؤیاها! ما هر دو گرفتاریم!
از گستره ی اندوه، امکان ِرهیدن نیست!
این پُشته ی خکستر، یادآور ِ میهن نیست!

آزاده ترین برده! دستان ِ مرا دریاب!
فانوس شو تا از نو، بیدار شوم از خواب!
تو آمدی ُ در شب، صد پنجره پیدا شد!
این جوی حقیرآخر، هم صحبت ِ دریا شد!

ما مرثیه می خوانیم، بر خاطره ی خورشید!
این کهنه عروس آخر، در قلعه ی شب تـُرشید!
کو اینه یی تا من، تقویم ببینم باز!
هر حادثه چینی شد، بر چهره ی بی آواز!
هر بار که نه گفتیم، تعبیر به آری شد!
فریاد ِ سکوت ِ ما، در شب متواری شد!

آزاده ترین برده! دستان مرا دریاب!
فانوس شو تا از نو! بیدار شوم از خواب!
تو آمدی ُ در شب، صد پنجره پیدا شد!
این جوی حقیر آخر، هم صحبت دریا شد!●